Στις 28 Δεκεμβρίου του 2016, σε ηλικία 89 ετών, έφυγε από τη ζωή ο προτελευταίος σοβιετικός Πρέσβης στην Ελλάδα, Υφυπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ την περίοδο 1980-1985, Βίκτωρ Στουκάλιν. Έμπειρος διπλωμάτης, ο Στουκάλιν ήταν επικεφαλής της σοβιετικής διπλωματικής αποστολής στην Ελλάδα την περίοδο 1986-1988 και αντικατέστησε σ’ αυτό το πόστο τον γιο του Γιούρι Αντρόπωφ, Ίγκορ Αντρόπωφ.
Την περίοδο, που ο Βίκτωρ Στουκάλιν ήταν στην Ελλάδα, η χώρα βρισκόταν στο κατώφλι των ριζικών αλλαγών, με το «σοσιαλιστικό» πείραμα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να διαγράφεται όλο και πιο αποτυχημένο, η Ευρώπη ετοιμαζόταν να γκρεμίσει το Τείχος του Βερολίνου, και η ίδια η Σοβιετική Ένωση απείχε μια ανάσα από τη διάσπαση.
Οι Έλληνες ανέφεραν τον Στουκάλιν, σε σχέση με μια άλλη, παλιά ιστορία, που δεν είχε καμιά σχέση με την πολιτική. Τον Απρίλη του 1988 (σε ένα μήνα, τον Μάιο του ίδιου έτους ο Στουκάλιν παραχώρησε τη θέση του Πρέσβη στην Ελλάδα στον διάδοχό του), την παραμονή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, η σοβιετική Εθνική και η Εθνική Ελλάδας έπαιξαν στην Αθήνα ένα φιλικό αγώνα, που έληξε με συντριπτική νίκη των ποδοσφαιριστών της ΕΣΣΔ. Τα σοβιετικά τέρματα υπερασπιζόταν ο θρυλικός Ρινάτ Ντασάγιεφ. Ο Στουκάλιν όχι μόνο παραβρέθηκε στις κερκίδες του γηπέδου, αλλά και συνομίλησε με τον ισχυρό άνδρα του Παναθηναϊκού, Γιώργο Βαρδινογάννη, που επιθυμούσε να εξασφαλίσει τον Ντασάγιεφ για τον Παναθηναϊκό.
Όπως έγραψε στις 13 Δεκεμβρίου του 2009, το Βήμα, η μεταγραφή πάγωσε μετά από την επέμβαση του ΚΚΕ…
«Κατά τον κ. Τζια (άλλοτε μέλος της ΚΕ και επικεφαλής της Επιτροπής Αθλητισμού του Περισσού) την ευκαιρία συνάντησης με τον κ. Στουκάλιν άρπαξε από τα μαλλιά ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός κ. Γιώργος Βαρδινογιάννης. « Ο καπετάνιος με γνώριζε. Πέρασε από μπροστά μου και άνετος κατευθύνθηκε προς τον σοβιετικό αξιωματούχο. Κοίτα, είπα στον Ανδρέα. Πέταξε το πουλί. Σας πρόλαβαν οι βάζελοι. Προσπάθησα να καταλάβω τι κουβέντιαζαν οι δύο άνδρες. Μίλαγαν χαμηλόφωνα, στα αγγλικά. Πλησίασα… Πότε πρόλαβε ο μπαγάσας, είχε αρχίσει την κουβέντα για τους ποδοσφαιριστές. Του έλεγε για τον έναν, του κριτικάριζε τον άλλον και από εδώ το είχε, από εκεί το είχε, κατέληξε να του ζητάει τον τερματοφύλακα. Μίλαγε για μεταγραφή του Ρινάτ Ντασάεφ… Ο πρέσβης χαμογελώντας απαντούσε ευγενικά αλλά συνάμα και αόριστα. Διπλωμάτης μεγάλος, δεν ήθελε να δεσμευτεί. Η ιδέα όμως του καλάρεσε. Δεν θα ήταν άσχημο να γινόταν εδώ στην Ελλάδα η πρώτη μεταγραφή σοβιετικού αθλητή στο εξωτερικό, στον χώρο της δικής του ευθύνης και μάλιστα στον σύλλογο μιας οικογένειας με τέτοια οικονομική επιφάνεια… Αυτό το κατάλαβε ο καπετάνιος και επιμένοντας του απέσπασε τελικά την υπόσχεση. Στο κόμμα πάντως το θέμα δεν συζητήθηκε και πολύ. Με συνοπτικές διαδικασίες ταχθήκαμε αρνητικά και η όποια προοπτική της μεταγραφής πάγωσε ».
Όπως και να’ ναι, οι Έλληνες θυμούνται τον Βίκτωρ Στουκάλιν ως προσωπικότητα ισχυρή, τοποθέτηση του οποίου σε αυτό το νευραλγικό πόστο της Μεσογείου δεν ήταν καθόλου τυχαία…
