ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Ελένη Κούστα διαβάζει ένα απόσπασμα από τον ποιητικό κύκλο Αλεξανδρινά τραγούδια του Μιχαήλ Κουζμίν (1872-1936), γραμμένο 110 χρόνια πριν, το 1908. Tο όνομα του ποιητή, δραματουργού, μεταφραστή, αλλά πρωτίστως – μουσικού Μιχαήλ Κουζμίν στέκει χώρια στην Ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας, δεν μοιάζει με κανένα από τους συναδέλφους ή συγχρόνους του ούτε ως καλλιτέχνης, ούτε ως άνθρωπος: λεπτή φύση, λεπτή κράση, ήταν ο πρώτος που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, ήταν ο πρώτος, που εισήγαγε στη ρωσική ποίηση τον ελεύθερο στίχο δίχως ομοιοκαταληξία, που ήταν ελεύθερος και στη ζωή και στην ποίηση. Ένας Ρώσος Καβάφης, σχεδόν συνομήλικός του και στη ζωή και στο θάνατο, αλλά και στο έργο. Η Αίγυπτος πάντα γοήτευε τον ρωσικό πολιτισμό, και ιδιαίτερα τη ρωσική ποίηση του Αργυρού αιώνα: αινιγματική, αιώνια, αγέρωχη, γοητευτική. Και στην περίπτωση του Κουζμίν, είναι οι στοχασμοί για τα μυστήρια του κόσμου και τη θεία φύση του ανθρώπου. Τα Αλεξανδρινά τραγούδια τραγουδιόνταν από μια ανδρική φωνή συνοδεία του πιάνου. Ακόμα και εκείνο το κομμάτι για τις τέσσερις αδερφές και για τη φύση της αγάπης, του έρωτα, διαφορετική για τον καθένα μας:
Τέσσερις αδερφές ήμασταν,
τέσσερις αδερφές,
Και οι τέσσερις αγαπούσαμε, αλλά
για διαφορετικούς λόγους:
η μία αγαπούσε, γιατί έτσι της είπαν
οι γονείς μας,
η άλλη, επειδή ήταν πλούσιος ο εραστής της,
η τρίτη επεδή ο αγαπημένος της
ήταν διάσημος ζωγράφος,
κι εγώ αγαπούσα επειδή αγάπησα.
…………………………………………..
Τέσσερις αδερφές ήμασταν,
τέσσερις αδερφές.
Ή μήπως δεν ήμασταν τέσσερις,
αλλά πέντε;
Απόσπασμα από τα «Αλεξανδρινά τραγούδια» του Μιχαήλ Κουζμίν ακούγεται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια