ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Γιώτη Μιλίτση διαβάζει ένα από τους γνωστότερους θεατρικούς μονολόγους της ρωσικής δραματουργίας – το μονόλογο της Κατερίνας από την Καταιγίδα του Αλεξάνδρ Οστρόφσκι (1823-1886), προδρόμου του Αντόν Τσέχωφ, θεατρικού συγγραφέα, που στεκόταν στις απαρχές του ρεαλιστικού ρωσικού Θεάτρου. Η Καταιγίδα είναι το γνωστότερο του δράμα, γραμμένο το 1859: η ηρωίδα της Καταιγίδας, Κατερίνα, παντρεμένη και εγκατεστημένη στο σπίτι της πεθεράς της, ερωτεύεται τον νεαρό γείτονα και ομολογεί τον έρωτά της στον άνδρα της. Η συνέχεια είναι γνωστή, «παπαδιαμαντική»: οι συγγενείς ξαποστέλνουν τον νεαρό μακριά από το σπίτι και η Κατερίνα αυτοκτονεί. Το όνειρο, που βλέπει η ηρωίδα της Καταιγίδας, δεν επινοήθηκε από τον Οστρόφσκι: ήταν το όνειρο, που είδε μια νύχτα η Λιουμπόβ Κοσίτσκαγια, ηθοποιός, με την οποία ο δραματουργός διατηρούσε σχέσεις, παρόλο που και οι δυο τους ήταν παντρεμένοι. Η Κοσίτσκαγια ήταν η πρώτη, που έπαιξε το ρόλο της Κατερίνας. Ή μήπως τον εαυτό της;…
Το απόσπασμα από το δράμα«Καταιγίδα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι ακούγεται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.
Μουσική: Γιώργος Κριωνάς